اشعار

خورشید و کهکشان شده حیران معجرت            ای نـور محـض یاور تو هست داورت

وقتی که مو به مو به علی مو نمی زنی            باید شویم لشگـری از جَـون و قـنـبرت

صبرت از پای درآورده شکـیـبایی را            ای که سوزانده غمت لالۀ صحرایی را

دل به دریا بزند هر که دلش بی‌تاب است            تو به صحرا زده‌ای آن دل دریایی را

با دست بسته است ولی دست بسته نیست           زینب سرش شکسته ولی سرشکسته نیست

هـرچند سربه زیر... ولی سرفـراز بود           زینب قیام کرده چون از پا نشسته نیست

سبز است باغ نافـله از باغـبانی‌ات            گل کرد عطر عاطفه با مهربانی‌ات

در سایه سار هـمـدلی‌ات بود آفـتاب            روشن شد آب و آینه با همزبانی‌ات

آسمان بی‌شک پُر از تکبیرة‌الاحرام اوست           غـم همیشه تـشنۀ دریـای نا آرام اوست

اوج تـفـسـیـر تـمـام آیـه‌هـای عــاشـقـی           در میان خطبه‌های کربلا تا شام اوست

ببین در مشرق نیزه طلوع مه جبین‌ها را           و بشنو نغـمۀ قرآن مقـطوع الوتین‌ها را

ببار ای آسمان كه دختران آفتاب از حجب           به روی چهره می‌گیرند ابر آستین‌ها را

کـیست زینب همیشه بی‌هـمـتا            نــــور مـسـتــور عــالــم بــالا

کیست زینب نفس نفس حـیـدر            کیست زینب تپش تپش زهـرا

در گـیر و دار غـائـله زیـنب اگر نبود            شـلاق بود و سلـسلـه زیـنب اگر نبود

ما بـین کـربلا و همین روضه‌های ما            تا حـشـر بود فـاصله زیـنب اگـر نبود

ای غزل صبر و استـواری و ایثار            شیرزنِ کـربلا…. وصـیِّ علـمدار

روی ســرت سـایـۀ کــتـاب الــهـی            زیـر قـدمهـای تـوسـت گـنـبـدِ دَوّار

در مـیان این قـبـیـله ما گـدای زینـبـیم            ما حسیـنـیون همیشه زیر پـای زینـبیم

زندگی‌اش را سراسر وقف محبوبش نمود            گریه کن‌های غم و درد و بلای زینبیم

شیعه دارد آبرو زیرا دلش با زینب است           آبـرودار حـقـیقی در دو دنیا زینب است

راه ما راه حسین و مقصد ما کربلاست           افـتخار و اعـتـبار مکـتب ما زینب است

اکـثر اوقات دخـتـر مـثل مـادر می‌شود            ارث مادر عاقبت از آنِ دخـتر می‌شود

حضرت زهـرا اگر انـسیة الحـورا بود            دختر از این حیث با مادر برابر می‌شود

در سیر او جبریل هم بال و پرش ریخت            وقت طواف چهارمش خاکسترش ریخت

فطـرس شد و غسل تقـرّب کرد روحش            هرکس که خاک چادرش را بر سرش ریخت

زینب بساط کـاخ ستم را به هم زده            زینب به روی قلۀ عصمت علم زده

مثل حسینِ فاطمه محبوب قلب هاست            زینب درون سـیـنۀ عـالـم عـلـم زده

بـا تـو تـمـام حـادثـه تـقـدیـر مـی‌شـود            بی‌تو فضای روضه چه دلگیر می‌شود

زنگـارِ قـلـب خـستـۀ آلـوده‌ای چو من            با اشک های نـاب تو تـطهیـر می‌شود

دوبـاره روضۀ تـلـخ اسـارت زینب            مـرور متـنِ كـتـاب شـرافـت زینب

وجود معجری از نور؛ پرده درپرده             دلـیـل محـكـم حـكـم قـداست زینب

شکسته بال و پـری شوق آسمان دارد            درون سیـنه خود زخـم بیـکـران دارد

همان که قامت صبر از صبوریش خم بود            در اوج قـلـه مـاتـم شکـوه پـرچـم بود

شیـعـیـان حـیـدریم و خاک پای زینبیم            با نگـاه لطف زهـرا مبـتـلای زیـنـبـیم

برکت یک عمر گریه بر برادرهای او            لطف فرمودند و حالا ما گـدای زینبیم

من زینبم سـفـیـنۀ غـمـهای حـیـدرم            زیـبـاتـرین نـتـیـجۀ اعجـاز کـوثـرم

مجلس به پا کنید محرم رسیده است            عـبد خـدا شوید در این مـاه محترم

بانوی خیمه‌ها غـم غربت به بر کشید            یک کـوفه درد بر سر بار سفـر کشید

او زنـده مـانـده بود ولی رنـج کـربـلا            از کشتگـان کـرب ‌و بلا بیـشتر کـشید